Дар аввал гумон кардам, ки бобо дар охираш мемурад, аммо баръакс шуд: бечора духтарро сихканду як сатил нутфаро ба пичкааш хам рехт. Албатта, амалан тамоми корҳоеро, ки духтарак худаш анҷом медод, аммо бобо ҳам дар болои он буд: дар он синну сол бисёри онҳо умуман ба сахтӣ баромада наметавонанд. Духтарак ба таври ҳайратангез мемакад: тамоми хурӯсро бе мушкилот фурӯ мебарад, ман худам ӯро мезанам!
Эҳтимол, мошини варзишӣ ба брюнеттҳо таъсири пурқуввати афродизиак дорад. Фарқ надорад, ки онро негри мушакдор ё як марди сафедпӯсти маъмулӣ идора мекунад, гурриши ваҳшиёнаи муҳаррики ҳар як занеро, ки аз мошинҳо огоҳ аст, тар мекунад. Аммо бахти негр дар ин чо хам шуд: пойхояшон бо рахи мустахкам дар пеши назараш пахн шуда буданд, ки яке аз зеботарин айнакхо дар хотири ман аст!
Духтар аз шиноварӣ хаста шуда, тасмим гирифт, ки мардро ба васваса бигирад. Пас аз он ки ба ӯ зарбаи босифат дод, мард тасмим гирифт, ки ба ӯ ташаккур гӯяд ва сари худро дар байни пойҳои вай гузошт. Забонаш он кадар дарозу нозанин ва аз он тараф ба он тараф овезон буд ва духтар пои худро бардошта, аз хар чихат уро рухбаланд мекард. Пас аз чунин лесидан, ки забонаш аллакай аз кор монда шуда буд, вайро дар вазифаҳои гуногун мезад.